Private Language in a Woodland

Very quiet, the woodland does not resemble a square
On the blue horizon at the end of the world
There’s no noise, no music, no laughter
No footsteps from the stone street
No monuments rebuilt after destruction
No daylight singing of a nightingale that one could hear

The fallen leaves of autumn, covering and colouring the ground, are sinking under foot
And dancing with the toes
Fragrances, mixed with moss and rotten wood
Scenting, alone, the waves of heart
You throw your shoulders back, in the hidden currents of moisture
As the uproarious shadows are leaving
Above my head, the shouters
The false smilers and the liers in the subconscious are changing faces

You stop in your tracks, the fallen leaves engaged in a private language
The marching of an ant or a worm
Intoxicates you
The breeze is blowing across the green grass on the riverbanks, and the fire-fragrant grass
Has brought in distant memories
Surely, you’ll remember the remark
Our ancestors said, ‘There is salvation if there is fire-fragrant grass’
By the river, as I suck the stillness and the fire-fragrant grass
In the hidden laughter time that is quietly flowing and losing
I feel that my own shadow in the water is, little by little, darkening
Yes, when the sun sets
It is very sad

《林园私语》

林园很寂静，并不像广场
世界尽头的那蓝色地平线
没有喧哗，没有音乐，没有笑声
和石街上传出的脚步声
没有摧毁后又重建的纪念碑
也不会听到林中夜莺的白日鸣谛

满地秋色的落叶在脚下沉没
并跟着脚趾一起齐舞
散发着苔藓和腐木的香气
心潮独芳，
你在潮湿的暗流中挺胸
喧哗的阴影在离开
头顶上的呐喊者
假笑者和潜意志中的撒谎者在变脸

你停住脚步，落叶在私语
一只蚂蚁或一只蚯蚓的行军
也使你心醉
微风吹拂着河边的青草，火香草
带来遥远的记忆
你一定会想起祖先的
“有火香草，就有救”那一句
在河边吮吸静和火香草
默默流失的暗笑的时间中
感觉到自己水中的影子在渐渐黯淡
是的，太阳在落下
很优伤。

БАҚША

Сонау жердің түбінде мұнартқан көгілдір көкжиектей
Бақшаға кірсең жым-жырт,
Алаңға ұқсамайды.
Онда жоқ айғай-шу, музыка, сыңғырлы күлкі,
Цемент тескен аяқтың тықыры, көнені қиратып
Жаңадан тұрғызған мүсін.
Бұлбұлдың үнін де аз естисің онда
Күндіз де сайраған — ағаш басынан.
Жердегі жапырақ
Мыжысаң бусанып, топыраққа сіңіп кеткендей
Езіледі,
Табаныңды көтерсең, соңыңнан ере кетеді.
Мұрыныңа шіріген томардың иісі келсе
Кеңінен тыныстайсың,
Сарайыңды дымқыл ауамен жуып.
Үнсіз тұрсаң – 
Ұмытасың құлақ құрышыңды қандырған,
Аспанды торлаған, үнсіз айғай мен ұрандарды
Жалған күлкі мен санаңды кезген 
Алдаушыны.
Тықыр еткен жердегі жапырақтың үні де
Елеңдетеді , 
Онда бір құмырсқа немесе шылаушын
Кетіп бара жатса да,
Бар назарыңды салып сәпсала қарайсың
Үңіліп,     
Қарасудың бойына өскен жалбыз қалай да
Сені өзіне тартады,
Арғы аталарыңның 
“Жалбызды жерде жан қалады” деген нақылын 
ойланбастан есіңе аласың.
Иіскеп отырып жалбызды
Су жағасында,

Ұрлана жымиған уақытқа бой алдырып,
Кешкі күннің қызарып батқанын
Судағы көлеңкеңнің тұнжырап шөккенін біліп
Мұңайып қаласың.