Bart V.

There were people there who looked at me. A toddler with an ice-cream,
a woman with a bag with leeks sticking out of it. There was a man
who was just pulling his reading glasses out of his pocket
because of a shopping list and afterwards he was still
holding them in his hand.

Later you learn that you have to forget enough to make space
for what is yet to come: there will always be questions
in dark rooms, with flickering lights.

So you push what you know out of view, into unpunished territory
where scholars bicker and squabble. I hear them thrashing
about on paper, exchanging accusations.

There were people who tripped on a step
while running and didn’t make the door ,
a girl who cried “Oh, honey.”

Oh, honey. She smiled very briefly and then
fell down as if she’d been a coat that had
suddenly slipped off a hanger.

Bart V.

Er waren mensen bij die naar me keken. Een kleuter met een ijsje,
een vrouw met een tas waar prei uit stak. Er was een man
die net zijn leesbril uit zijn zak te voorschijn haalde
vanwege een boodschappenlijstje en ook
na afloop hield hij hem vast.

Later leer je dat je genoeg moet vergeten om ruimte te maken
voor wat er nog komt: er volgen altijd vragen
in donkere kamers, bij knipperend licht.

Dus je duwt wat je weet uit het zicht, naar straffeloos terrein
waar geleerden elkaar de haren in vliegen. Ik hoor
ze woelen op papier, elkaar verwijten maken.

Er waren mensen die tijdens het rennen met een schoen
bleven haken achter een randje en daarom de deur
niet haalden, een meisje dat ‘ach lieverd’ riep.

Ach lieverd. Ze lachte heel even en daarna
viel ze neer alsof ze een jas was geweest
die ineens van een hangertje gleed.