3 Hasan Alizadeh Translations

By , and | 1 February 2020

In Exile

Far away
too
sorrow is domestic.

A cloud—invisible—
every evening
in white letters—
is caught by the eye for a moment
through migrating shadows
but
it escapes from the eye.
A stone
—no!—a pebble
which you roll
& which you forget
until the other day when you see
the pebble on your desk
carefully
sets
the gestures of the light and the shadow of things.
You’ve felt not a foreigner but someone you know
comes here
when you’re not here
with a newspaper
or a pebble
& in your room,
in your bed
& —
You jerk awake:
A city—invisible—
every morning
like a shadow suddenly—
and you weep.

Meanwhile, the world turned its pages with its newspapers.


در غربت
 
در دوردست
نیز
اندوه خانگیست.
 
ابری که نامرئیست
هر عصر
در حروف سفید
یک آن به چشم میآید
در حین جابهجا شدن سایهها
اما
از زیر چشم در میرود.
سنگی
نه! سنگریزهیی
که میغلتانی
وز یاد میبری
تا روز دیگری که میبینی
آن سنگریزه روی میز اتاقت
با دقت
اطوار نور و سایه اشیا را
تنظیم میکنند.
حس کردهای غریبه نه آشنایی
اینجا میآید
بیتو
با روزنامهای
یا سنگریزهای
و در اتاقت
در بسترت
و –
از خواب میپری
شهری که نامرئی
هر صبح
چون سایهای که ناگاه–
و میگریی.
 
اما جهان ورق میخورد با روزنامههایش

This entry was posted in TRANSLATIONS and tagged , , . Bookmark the permalink.

Related work:

Comments are closed.