In Exile
Far away

too

sorrow is domestic.
A cloud—invisible—

every evening

in white letters—

is caught by the eye for a moment

through migrating shadows

but

it escapes from the eye.

A stone

—no!—a pebble

which you roll

& which you forget

until the other day when you see

the pebble on your desk

carefully

sets

the gestures of the light and the shadow of things.

You’ve felt not a foreigner but someone you know

comes here

when you’re not here

with a newspaper

or a pebble

& in your room,

in your bed

& —

You jerk awake:

A city—invisible—

every morning

like a shadow suddenly—

and you weep.
Meanwhile, the world turned its pages with its newspapers.


در غربت

 

در دوردست

نیز

اندوه خانگیست.

 

ابری که نامرئیست

هر عصر

در حروف سفید

یک آن به چشم میآید

در حین جابهجا شدن سایهها

اما

از زیر چشم در میرود.

سنگی

نه! سنگریزهیی

که میغلتانی

وز یاد میبری

تا روز دیگری که میبینی

آن سنگریزه روی میز اتاقت

با دقت

اطوار نور و سایه اشیا را

تنظیم میکنند.

حس کردهای غریبه نه آشنایی

اینجا میآید

بیتو

با روزنامهای

یا سنگریزهای

و در اتاقت

 در بسترت

و –

از خواب میپری

شهری که نامرئی

هر صبح

چون سایهای که ناگاه–

و میگریی.

 

اما جهان ورق میخورد با روزنامههایش