Sleepwalking Mirror
Death

is the eyes of the woman who’s going with the wind

and the snow’s flame

is her eyes.
Death is the white ceiling of oblivion,

the lichen on memories,

the crescent terrace

in the smell of evening

& the cat,

dizzy.
Death

is the eyes of this woman

who’s arriving—

the moment that passes—

with her snow flame eyes.
This

is another memory

that creeps

like an ivy,

hesitant,

on the broken fence of the house that’s gone.


آینهی خوابگرد

 

مرگ

چشمان آن زنی‌ست که با باد می‌رود

و برف شعله‌هاست

نگاهش

تاق سپید نسیان

گلسنگ یادهاست

ایوانچه‌ی هلالی

در بوی شامگاهی

و گربه‌ای

که گیج

مرگ

چشمان این زنی‌ست

که می‌آید –

آن لحظه‌ای که رفته‌ست –

با شعله‌های برف نگاهش.

 

این

یاد دیگری‌ست

که می‌پیچد

چون پیچکی

مردد

با نرده شکسته‌ی آن خانه‌ای که نیست.