Used Books

On one of those mornings 
when all the clocks’ hands point to the nadir 
and greying snow neutralises heart burn, 
the only sound is the ringing of the doorbell: 
a book ordered weeks ago left on the front steps. 
The postman doesn’t need confirmation.

Geography III, a used book by Elizabeth Bishop. 
Packaged carefully. The address clearly printed on the box 
and the portrait of a stern politician on three stamps.

A previous owner
has marked several lines, placing  
his own geography next to her words: 
“... my poor old island’s still 
un-rediscovered, un-renameable. 
None of the books has ever got it right.”
 
Who was this reader? A man or woman? 
Maybe lying in bed, without anyone around,
heavily underlining, several places in red, 
or commenting in blue while 
waiting at an airport for a delayed flight.
But the loops that circle words are isobars— 
one needs to have reached rock-bottom to understand these marks.  

And now it’s my turn to add my own geography. 
There’s hardly any space left, not even for shadows. 
The black ring of a coffee cup and the careless ash of a cigarette 
are my only traces.
My fear of clarity. 

A future reader might be my daughter (or one of my nieces) 
who could prefer darkness and the scent of pencil lead. 
She’s left to dog-ear the pages, tear the corners with her lips, 
and unknowingly a blonde strand of hair drops onto the page. 

And yet another reader 
will not leave any traces at all  
but simply sell the book to a map collector
and thus create their own geography, 
their own religion. 

Indeed none of us will read it to the end,
running away from it abruptly the way one evacuates a house,
leaving everything suspended:
the cat scratching the cabinets for food, an abandoned shoe,
the faucet’s thin stream, beds still warm,
the TV screen broadcasting a regularly scheduled film,
and time which needs an audience to exist.




Libra Të Përdorur

Në njërin prej atyre mëngjeseve, 
kur të gjithë akrepat tregojnë Nadirin 
dhe grija e dëborës asnjanëson djegjen në stomak,  
e vetmja gjë që mund të ndodhë është një zile dere,
një libër i porositur prej javësh, të cilën posta e lë në prag
pa pasur nevojë për konfirmim.

Është “Gjeografi III“, një  libër i përdorur i Elisabet Bishop. 
I paketuar mirë. Me adresën e shtypur qartë mbi karton
dhe fotografinë e një burri të vranët shteti, në tre pulla radhazi.  

Lexuesi para meje, apo një tjetër më i kahershëm, 
ka bërë  nënvizime poshtë vargjeve dhe shënime në anë, 
duke mbivendosur gjeografinë  e tij, mbi gjeografinë  e saj,
 –ishullin që Bishop e quante Ishulli im i gjorë plak,
ende i pashkelur, i papagëzuar;
asnjëri prej librave nuk e ka kapur saktë. 

Kush është ky lexues? Është femër apo mashkull? 
Mund te ketë qenë shtrirë në kurriz, pa askënd në krah 
kur ka nënvizuar disa herë fort me të kuqe, 
dhe në ndonjë pritje në aeroport, gjatë vonesës së avionit, 
kur ka bërë komentet blu. 
Kurse rrathët që qarkojnë fjalët, janë izobare; 
duhet të kesh prekur fundin për t’i kuptuar. 

Dhe tani është radha ime të mbivendos gjeografinë time
mbi të tyren. Nuk ka mbetur vend bosh, as edhe për hijet.
Një hark i zi filxhani kafeje dhe hiri i pakujdesshëm i një cigareje, 
janë gjurma ime e vetme, frika nga qartësia.

Lexuesi pasardhës mund të jetë ime bijë, apo ndonjë mbesë, 
që i pëlqen errësira dhe aroma e plumbit të shtypshkronjës.
Asaj i mbetet të përthyejë fletët, t’u grisë cepat me buzë 
ose, pa e kuptuar, t’i bjerë ndonjë fije e verdhë floku. 

Dhe një tjetër akoma, 
nuk do të mbajë shënime por thjesht do t’ia shesë 
si atlas gjeografik, 
ndonjë koleksionisti ndoshta,
duke krijuar kështu gjeografinë e tij prej apostulli.

Brenda librave të përdorur përfshihesh aksidentalisht 
si një një shtëpi të sapozbrazur nga evakuimi, ku çdo gjë është lënë në mes:
macja që gërvisht raftet për ushqim, këpucët teke, 
rrëkeja e hollë e çesmës, shtretërit akoma të ngrohtë
dhe ekrani që vazhdon të shfaqë pa zë filmin e radhës,
koha, së  cilës i duhet audiencë që të ekzistojë.