Via Politica

I grew up in a big house 
where weakness and expressions of joy 
deserved punishment.
And I was raised on the via politica
with the grease of yesterday’s glories,
a thick grease collected under arctic skies.
I was lit up. My notebooks, my hair, my heart reeked of smoke.

That’s when we saw each other clearly. 
Or rather, what remained of us. 
Damaged like lottery numbers 
scratched away with a blade. 

How different we were!

Those with round faces were righteous;
those with narrow faces were cautious.

One listened secretly to Puccini,
another to silence, the music’s music.
The oldest one declaimed monologues 
inside a ten by ten foot cell  
he had built for himself. 

And the mysterious ones 
simply had diabetes. 

But how similar we were in severe circumstances! 
Alarmed like a flock of magpies 
that the smallest stone sends into the sky
toward the mouth of the abyss.

Then it became obvious there wasn’t enough space for everyone.
We separated. Some went on living via verbum,
telling of what they knew, what they witnessed, 
and so, through their narrative,
creating their own grease. 

The others crossed over the ocean. 

And those in particular who went farthest away
never speak of their annoying history 
of wretched survival, burying it 
in the darkest crevices of their being. 
Unfortunately, as with perfume, its scent
lingers there for much, much longer.




Via Politica

Jam rritur në një shtëpi të madhe
ku dobësia dhe e folura në mënyrën dëshirore
meritonin ndëshkim.
Dhe jam ndriçuar via politica, 
me dhjamin e qirinjve të lavdisë së djeshme,
i trashë, një dhjamë i akumuluar nën qiej të ftohtë arktiku.
Fletoret e mia, flokët e mi, zemra ime mbanin erë tym,
Tym, afati i të cilit numëronte mbrapsh 
drejt fundit të rezervave dhjamore. Drejt zeros absolute.

Atëherë pamë qartë njëri-tjetrin. Ose më mirë, 
atë që kishte mbetur prej nesh,
e dëmtuar si numrat pas zgjyrës
në një biletë llotarie të gërvishtur me një teh.

Sa të ndryshëm ishim!

Ata me fytyrë të rrumbullakët ishin të drejtët.
Dhe ata më fytyrë të tërhequr, të arsyeshmit.

Njëri dëgjonte fshehurazi Puçinin,
një tjetër, muzikën e muzikës- heshtjen.
Më i madhi, mbante monologje në një metër katror -
një qeli që ia krijonte vetes.

Dhe ata që nuk arrita t’i lexoj
kishin thjesht diabet.

Por sa të ngjashëm ishim në zgrip!
Të alarmuar si një tufë laraskash 
që guri më i vogël i ngre të gjitha vrikthi
drejt grykës së humnerës.

Dhe pastaj u pa që hapësira nuk mjaftontë për të gjithë.
U ndamë. Disa do të jetonin via parole
për të treguar atë që provuan, atë që panë
e kështu, përmes rrëfimit
të krijonin dhjamin e tyre prej neoni.

Të tjerët, morën rrugën e përtejoqeanit.

Dhe pikërisht ata që shkuan më larg
nuk e zënë kurrë me gojë 
(një histori e bezdisshme mbijetese më pak),
duke e fshehur në skutat më të errëta të qenies,
atje, ku për dreq, si edhe me parfumin, 
aroma reziston shumë herë më gjatë.