The Unknown

When a child is born, we name it after an ancestor,
and so the recycling continues. Not out of nostalgia, 
but from our fear of the unknown. 

With a suitcase full of clothes, a few icons, a knife with a shiny blade,
the immigrant brought along names of places he came from
and the places he claimed he named New Jersey, New Mexico, Jericho,
New York, and Manchester.

The same condition for the unknown above us:
we named planets and stars after capricious, vengeful gods—
Mars, Jupiter, Saturn, Venus, Centaur—
as if making a shield against the cosmos. 

Names leap ahead like hunting hounds,
with the belief they clear the road
of the journey’s unexpected obstructions.
And we call “destiny” our common unknown,
a genderless, unconjugated, unspecified name. 
Its authority hangs on one shoulder 
like the tunic of a Roman senator
leaving only one arm bare and free.




E Panjohura

Kur një fëmijë lind, ne i vëmë emrin e një parardhësi. 
që riciklohet vazhdimisht. Jo për nostalgji; 
është frika jonë nga e panjohura.

Me një baule rroba, pak fotografi, dhe një thikë që i shndriste koka
emigrantët morën me vete edhe emrat e vendeve nga erdhën
dhe vendet që zaptuan i quajtën New Jersey, New Mexico, Jericho, 
New York e Mancester, 

E njëjta metamorfozë për të panjohurat sipër nesh:
planetet dhe yjësitë i quajtëm me emrat e zotave hakmarrës dhe kapriçiozë: 
Mars, Jupiter, Saturn, Venus e Centaur. 
si një mburojë nga kozmosi.

Dhe e quajmë “destin”, të panjohurën tonë të përbashkët,
një emër i pacaktuar, pa gjini, dhe rasë.
Autoriteti i saj, 
varet si tuniga në njërin sup të senatorit romak
duke lënë vetëm njërin krah të lirë jashtë.

Emra që lëshohen përpara si zagarët në gjah,
që mendohet se të pastrojnë rrugën, 
nga të papriturat e fatit.

Nëse do të njohësh veten, harroje veten. 
Kjo është edhe frika më e madhe. Nuk kam një emër për t’i paraprirë.
Dhe as një precedent. Dhe sidomos një vend për të ngulur një tabelë
në një planet me pluhur dhe kratere.