Photograph courtesy of Justyna Gorbacz



nowhere else

they say we always loved each other more during the night
than in the morning.

when she asked me to draw back the curtain,
I cheated on her with the sky and the city.

in the meantime we still swing inside ourselves,
when everything is long over.

where shall I seek shelter in vain 
from her and the rain?

they say one evening
somebody spotted a trickle of blood
on her neck, right behind the ear.

until today it keeps appearing and disappearing.

until today I can’t believe
the earring is to blame.




queen of the night

and what if I gave
you flowers
the colour of the card
that, in the heat of fight,
you could show me?

would they be:
sunny daffodils,
blood-red roses,
or perhaps even
the morbid tulips?

“queen of the night” – 
a rare breed
black as night
the colour of fight,
when we shed
our black petals
like fish scales.

would you throw away everything?
at everyone?

and what if I stripped away my mask
and put down my weapon –
what would be my reward?

would it be
a victory or defeat?




hair grows on the border of worlds

I left for her
a three days’ stubble.
I don’t know if I look more
animalish now,
but indeed, I do feel a little
like her dog that apparently boldly
probes the limits, how far you can
go, poking somebody
with its nose, only to hear
the next moment:
I love you, apologize, get the fuck out.

as we part
she shows me a lock of her
late grandmother’s hair
and says I should wait a little
before I visit
the barber.





nigdzie indziej

podobno zawsze bardziej kochaliśmy się nocą
niż nad ranem.

kiedy prosiła, bym odsłonił firankę,
zdradzałem ją z niebem i miastem.

tymczasem wciąż kołyszemy się w sobie,
kiedy wszystko od dawna skończone.

gdzie by tu się schronić jeszcze
przed nią i deszczem?

podobno któregoś wieczora
ktoś zauważył strużkę krwi
na jej szyi, tuż za uchem.

do dzisiaj pojawia się i znika.

do dzisiaj nie wierzę,
że to wina kolczyka.




queen of the night

a gdybym tak
podarował ci kwiaty
w kolorze kartki
którą, w ferworze walki,
mogłabyś mi pokazać?

czy by to były:
słoneczne żonkile,
krwiste róże,
a może właśnie
mroczne tulipany?

„queen of the night”-
ich rzadka odmiana
czarna jak noc
w kolorze walki,
gdy czarne płatki
zrzucamy z siebie
niczym rybie łuski.

rzuciłabyś wszystko?
wszystkim?

a gdybym zerwał maskę
i rzucił broń-
na co bym zasłużył?

czy by to było
zwycięstwo czy porażka?




na granicy światów wyrastają włosy

zostawiłem dla niej
trzydniowy zarost.
nie wiem, czy wyglądam teraz
bardziej zwierzęco,
ale faktycznie, czuję się trochę
jak jej pies, który podobno bezczelnie
bada granice, jak daleko można
się posunąć, szturchając kogoś
nosem, żeby zaraz potem
usłyszeć:
pani kocha, przeproś, wypierdalaj.

na pożegnanie
pokazuje mi pukiel włosów
nieżyjącej babci
i mówi, żebym jeszcze się wstrzymał
z pójściem
do fryzjera.